اگر ستاره‌ای که میانِ جمجمه می‌سوزد
در قلب خاموش شود
اگر پرنده‌ای که در هفت‌هزار آسمانِ خدا رهاست
به قلبم مراجعت کند
...

به من قول بده
قول بده به من که
بعد از مرگ دیگر خود را نمی‌کشم
دیگر از لبه‌ی کلمات نمی‌پرم
و دوباره و چندباره هجای جمله‌ها را با  تیغ نمی‌بُرم ...

مسئول سردخانه گفت خودش است؟
و ما سه نفر نگاه کردیم به تو که نگاه می‌کردی به کجا؟
با چشم‌هایی که نیمه‌باز بود

چه دیده بودی در مرگ که در زندگی نبود برادر؟
چه دیده بودم در تو ...

دارالمجانین است این که می‌بینی‌ش
حدود لاطائلات دسته‌جمعی میمون‌ها
تکثیر صدا در وهم منتشرشده‌ی کاسه‌ی سر
چرخیدن اشکال متقارن
گیج در کلماتی که مدخل‌ش پیدا نیست
با مخرجی چندگانه
چندگانه‌ای ملزم به فروشدن ...

از اسبی که در تاریکی رمید
تا شیهه‌ای که به صدای شلیک گلوله‌ای می‌مانست
میان سیاه‌چاله‌ها
...

شاعران خسته
در گلوی قناری‌ها می‌خوانند
در بی‌خوابی‌های مدام و
در اضطرابی عظیم
به ماهی می‌اندیشند
که سرک می‌کشد
بر رویاهای‌شان ...

شب
تنیده در جادوی بغبغوی مرغکان
 آبزیِ مغموم در هق‌هقِ تنهایی
تمام نمی‌شوی چرا
در سینه‌های گداخته
نمی‌شوی تمام ای سنگ ابابیل ...

قاصدک‌های سینه‌ی ترا در ضلعی از باد می‌گریَم
که زیبایی بهار در گلوی نوری سرخ را
به قرنیه‌های تو می‌چکانْد  ...

انگار که باید مرگ را به دست می‌گرفتم
تا به شکل امروز بنویسم

که صبحم در یکی از حرف‌های تو ظهور کند

تو که مرا به شعر بازگردانده‌ای
و من با خاطراتم نگذارم
برای همیشه از خود دور بمانی
...

دوست دارم چون ستاره‌ای سرگردان
به چال گونه‌ات سقوط کنم
و به هیچ گونه‌ای در این جهان بازنگردم ...