داد مزدک را
در تیسفون
مدفون کردند
- به روایت نظام‌الملک -
- در حکایت فردوسی -
تیر زدند ...

صبح زودِ سردِ زمستان
شمعدانی ما گل داد
اما فقط یکی
عصر همان روز شنیدم
نفسش را نکشید دیگر ...

ای دهانت سالی خوش
برکت باغ‌ها در سینه‌ی توست
آن انحنای بزرگوار شیر و
شِکَـر
که آب‌های اساطیری به آن‌جا می‌ریزند ...

سفر ما
در سواحل ادامه داشت
و دریا
در آب‌ها تکان می‌خورد
و خاطرات در پیچک‌های حافظه شکل می‌گرفت
تابستان هنوز در دل تابستانی که نمی‌خواستیم بود ...

به فردا چای تعارف می کنم
به قبله ام آب
یکی نبات نشانم می دهد و
دیگری ناله های جاودانه در خانه ...

با گله‌های علف
من تا بوی سرخ قتلگاه رفته‌ام.
در این صراحتِ لکنت
چریدن:
تا مرز براق کاردها
آزادی‌ست ...

از بلندگوها صدای حرکت تانک‌ها درنخلستان‌های ایران پخش می‌شد. تانک‌ها از روی سینه‌ی نوزادی رد شده بودند که درکَپَری زیر نخل‌ها تازه به دنیا آمده بود.
در گریه‌ی نوزاد و غرّش تانک‌ها دیدم هزار تکه شده‌ام ...

به دهانت نگاه می‌کردم
و دریچه‌ای که حرف‌های بسته را یکی یکی به رمز باز می‌کرد
دریچه که بسته شد
هزار کلید ...

گفته بودم دره دایره نیست
شاید جاده بشوی
راهت را گم کنی
آفتاب اما کوچک نمی‌شود در دهان دره
کوهستان کِش نمی‌آید در پوست
رودخانه‌ای که از کنار افعی می‌گذرد ...

‌که سوخته است و
بعد
بخشی از هوایی‌ست که
بوی اندوه از آن بیاید
به این سینه پا که بگذارد هرکسی
برگشتنی پس هم در کار نیست ...