اول «صدا» پدرم بود ،
بعد یک قطره «اشک»،
بالاخره مردی که دهان نداشت
و زمین مه‌آلوده مادرم.
گفتم چگونه سنگ باشم در ابدیت بی چراغ ...

مستعد مرگ شده‌ام
دو بال درآورده‌ام، نه به شوق دیگرسو
هم سیاه!
هم سفید!
و جز خودم نمی‌دانم
حالا مرگ چه دارم که از من بگیرد؟
همین چند نفسِ هِن‌هِن... مال او

گوشه‌گوشه‌ی اتاق را از برم ...

جا می‌گذارم از تو 
پاهایم را که از فاصله‌ای
در سایه‌ات ادامه می‌گیرد شب 
قدم درونِ اضلاع گم‌شده‌ات
در تو    بر آسفالت 
                ادامه می‌گیرم ...

به ستوه از حیرت ایستاده در چشم
دست بریده در آرنج
مچ را به چرخش از شاخه‌ی گل
پشت شیشه کشانده
کشانده شاخه     از آرنج بریده      در خون است؟ ...

در ناتنهایی
داشتم بیداری می‌نوشتم تنها
خواب طولانی‌ام را صدا کردند
می‌خواهند همین‌جای اتاق
روی من سنگ
سنگ سفید خوش‌تراش بکشند ...

چیزی از من
در تَنده‌ی پدر جاماند
و با یک‌چهارم صورت زاده شدم
چه مالیخولیایی بود
در آن جهانِ یک میلی‌متری
که رُشد کرد در کیسه ...

و تنم!
دو دست داشت
ده انگشت
تمامِ انگشت‌های من معاصر بودند
معاصرِ بادها و
شیون‌ها
رگ‌ها و تیغ‌ها
چرا فراموش کرده‌ام!: ...

ملاقات دیگری مرد
این حفره که آویزانم از آن، چشم روح سرگردانی است که از جنازه برخاسته

نگاه، این دلو لغزان بر سر چاه را
چگونه به آسمان، بیندازم
...

شب را به هر زبان که بنویسی
رنگ دیگری است
نیمی از کلمات را پیش از ادراک
به خاطر می‌آورد
لایه‌های زیرین ماه
زیر یک سقف
آوار جمله‌ها را تاب می‌آورد ...

حوالی این شب
که چشم درانده اتاق
تن زده از زحمتِ پیراهن
رها شده باشی
و دود سیگار
به متن تاریکی هاشور شود
...