شعری از حمید گلچوبیان

۱

و سخن بیابان بود           

که چین می خورد                                     

در تکلم ساده ی شن ها ...     

بی آنکه سخنی گفته باشیم                      

جای پایمان                  

بوی گورهای  تازه می دهد 

بر منقار کرکسانی 

که واژه را تا استخوان  می بلعند ...   

                                          ... پیوسته حریر باد                              

بر آرامگاه شن    

                ... آب اشتباه تشنه ی آدم بود           

شکل تکلم کودکی  

که از روی نیاز زبان می آموزد                

و بی تفاوت از شن ها    

همچنان بی رد و پا می ماند ...

۲

مگر شب 

چند دکمه 

از پیراهنت باز کرده بود  

که گلوی ماه  

تا گردن قوها 

روی برکه پایین خزیده بود ... 

خواب ریل ها می پیچد  

آینه ای شکسته می شود با سوت قطار 

بر ایستگاه آب ...

وقتی دست می تکانی 

یعنی امید برگشتنت هست ...

صبح بخیر 

پرهای بالشم 

عریانی پرنده ایست 

         که به آسمان پشت می کند ...