دو سطر اول باران اشک فرشتگان است
باقی روده‌ی دراز روای است
و خدا محمود دولت‌آبادی است
با ابروهای پهن، سبیل زرد و دنده‌ی فیل
هی می‌نویسد، هی می‌نویسد و هی می‌نویسد ...

به بازویم
هلال و این جادو
ماه
و
چاره
و
اسب ...

ربط تنهایی با کوه
باد با آفتاب
دشت با صدا
هیچ جایی در این گذشته گیر نکرده بودم
که کلمات ...

مردانی صبحدم
از اذان گریه می‌کشند
تا زن به نام دیگری
در پیش باد بایستد ...

بادها در کوچه
بادها در مزرعه
لهجه‌ی این بادها اگر چه یک‌سان است
صدای‌شان فرق می‌کند

بادها همین‌که قصدِ شوخی داشته باشند ...

مشت‌های‌گره کرده
می‌توانند عوض کنند
نام میدانی را
و انگشت‌های اشاره
می‌توانند خالی کنند ...

من از همه‌جا آمده‌ام اما به هیچ‌جا نمی‌روم
کوچه‌ها برای عابرانی که بالِ گُلبهی دارند
محیط امنی نیست
چنان که زباله‌گرد پیر را باید می‌کشاندند ...

یک شش‌درچهار، یک قطعه
جایی برای بازی به من بدهید
گاهی خمپاره‌ها درونم را تکه‌تکه می‌کنند
و من به سلول‌ها و عصب‌های جنگ‌زده‌ام لورازپام می‌دهم
و می‌گویم: عزیزانم! آرام بخوابید طاقباز یا به پهلو ...

دیگر وقتی آلبوم دستی را به گردش می‌برد
در خلوت عکس‌ها صدای خنده‌ای نمی‌پیچد
انزوایی دور که در نگاهم موج می‌زد ...

ایستاده بودی به حرف
و نمی‌دانستی
چپ به راست کلماتت
بر زوایای من روییده

بگو بر حواس کدام شب نشستی ...