میان اشکال هندسی تنم سرگردانم
این انحنای رو به سرخی
راستی و کژ ی و داﻳﺮﻩها
در حوض کاﺷﻲﻛﺎری کدام عمارت ...

این دست زیر سر تو نبوده که بوی پوست رﻧﺪﻩﺷﺪﻩی پرتقال بدهد
یا به خواب برود در رود نیل فلان رودخانه
نسبتی ندارم من با نزار قبانی
از گوﺷﻲی تلفن من آبزیانی بیرون ﻣﻲپرند ...

بروم ببینم تَرَک برداشته یا نه
یا باز هم کمی دیگر تحمل کنم عصر یخبندان را
با وطنی که استخوان از لای رکاب دوچرخه‎ام برنمی‎دارد
با این دوچرخه چه چیز را دنبال کنم ...

با تردید از من حرف بزن
چشیدنت را محال ﻛﺮﺩﻩام در این قحطی
و سوگندها را به دریا رﻳﺨﺘﻪام
شبیه یک جنایت ﺷﺪﻩام
پوستم را که برداری ...

هر پنجره‌ی باز
پاسخی ست به تنهایی
هر چراغ روشن
پاسخی ست به ترس ...

این اﺷﻚﻫﺎی تو را روی پوست پیازی هم ﻣﻲشود نوشت
این اﺷﻚﻫﺎی تو را روی پوست پیازی هم ﻣﻲشود نوشت
بس که نازک
بس که خطوط نامریی دارد از تو در خود
عین پوست پیاز ...

ای از اتاق که بیرون می زنی
پنجره می شوی صیقل تر از سینه ی سندروم
و مرد ، عاشق تر از چله های بی ستون
کوهستان از هر چه مه ، دود تر ...

انگار که با گوزن گیج بزرگی شاخ به شاخ شده باشم
و درست در آخرین لحظه،بازوهای متقاطع‌ام توی صورتش پاشیده باشد از هم
و تکه‌تکه‌های شیشه‌ای‌اَم را کاشته باشم توی گوشت برآمده‌ی سینه‌اش ...

تا به حال
حوضچه ی خشک سُرمه را
در سرداب شکافِ کهنه ی یک کوه دیده ای؟
همان که دستی ناتوان
گِردشان ...

نامرئی، انگار رد شوی از من
کمی دست بماند دور گردنم
شل شود طناب و کمی کمتر بمیرم ...