نشسته بود روی صندلی کناری که جادو در چشمش بدرخشد
که بگوید نخواهد توانست فراموش کند
و این لحظه تکرار لحظه ی پیش نیست
که این لحظه تکرار نخواهد شد
برگ ها از حرکت ایستادند ...

اواخر
به آن که گفت:«نه، ...نمی‌شوم»
گردن به خیالِ‌ دانه بالا گرفته
ازرقی‌ست خونخوار مادر
دشمنی‌ست زیستن با چشم و دهانِ‌ باز ...

از بالای دیوار رد می‌شود برج
شهر چشم نمی‌کشد
پروانه‌های دستگاه‌های تهویه‌ی مطبوع
تندتر نمی‌چرخند ...

دیگر زنی به دنیا نمی‌آید
در چشم‌های گرد تو
که به کره‌ی زمین شک کند!
کره‌ی ناامن زمین/
و چشم‌های مست تو ...

بنشین کنار من
مقابل همه ی کناره ها
خواب ببینیم تا صبح
پری ها می آیند اعتراف بگیرند ...

فواره هرچند بلند
به‌زعم حوض خاطره‌ای‌ست کوتاه
نخست زنجموره‌ی آب بود
که با لقلقه‌ی شیر-فلکه
ضرب می‌گرفت و زیر و بم می‌شد ...

سردم بود
گرگ‌ها بیرون پنجره زوزه می‌کشیدند
موش خانه را برداشته بود
از دوستان جانی خنجری به پهلو
چاقویی در چشمم بود
داشتم آخرین نفس‌های یک آدم مرده را می‌کشیدم
صدایی از آن‌طرف آرام صدایم کرد ...

چه خیالِ ناممکنی ست
وقتی می خواهی بروی
و جائی نداری
برایِ رفتن
هرچه نگاه می کنی ...

با این‌که در شگفت چیزی از من نمی‌پرید
به رنگِ خود درآمده از دور گفت:
برای لا
-مکانِ پاشیده بر دیوار-
شعاعِ دایره گشتم!
«کالاسکه»
...

دستم خط می‌خورد
رد می‌زنم به هرچه مانده در کشاله‌ی شب
خط می‌خورد
این چکمه‌ها از نگاه تو چکیده‌اند
گریست باید اما گاه از صدای خنده
تو را اما نمی‌دانم ...