از روبرو
لعنت می‌شوم
و از پشتِ سر
به شرافتِ خودم
قسم می‌خورم
ای روبروی بزرگوار!:
رنگ بر عشق
رنگ بر شعرهای بی‌شعورم
...

ترجیح می دهم فقط
قهوه بنوشم قهوه قهوه
ودنبال سرنوشت کنی ته فنجان
یا عشق بورزی در خانه ای
که موتسارت می نوازد
با بند رخت ها،پرده ها
قُل قُل کتری اش
...

صورتش تازه گل انداخته بود
و توت‏هاي تازه فرنگي شده را
به جاي عددهاي مکرر
گذاشته بودند
دور تا دورِ يک دايره
و دايره
تازه دايره شده بود
گفتند بچرخ!
چرخيدم آن‏چنان که نچرخيده بود
چرخي که هنوز نچيرخيده بود ...

انتظار تو
زیبایی را
طولانی کرده است و
زیبایی ات
سکوت را عمیق
سکوتی سفید
اتاق را با خود برده است
...

و حقیقت
ساقۀ نوریست
که یک روز
درخیالِ تاریکی بود
و گیاهی که در خوابِ خاک
و رنگین کمانی
که رؤیای پُل.
...

بهار با گلی کوچک
زمستان با نخستین برف بر شانه درخت
و انسان با گریه‌ای کوتاه
خودش را پیدا می‌کند
...
کوکب‌ها
عطری غریب را برای هم توصیف می کنند ...

ابرهایت پنهان هنوز
خواب ها از بیراهه می روند
با همین مختصر آسمان اما
می شود در قطره ای پارو کشید
ایستاده ایم و
دریا در خون درخت
بیدار می شود
...

عادت كرده ايم
آنقدر كه يادمان رفته است شب
مثل سياهي موهايمان ناگهان مي پرد
و يك روز آنقدر صبح مي شود
كه براي بيدار شدن
دير است
...

...

...