شعری از علی مومنی

به بهرام اردبيلي ،

و وردي كه ميوه را موسيقي مي كرد

بر روي موسيقي ي ميوه ي ديگر

به علاوه ي بهار و

فصل هاي ديگري

كه از شاخه ،

آهنگ ِ ميوه ،

مي افتد .

كم كم ،

نشانه ي باغ

تنها

كلاغ و

انگشتري

بدون ِ انگشت ِ باغبان

تزيين ِ چرك دست و

پول ِ سياه كلاغ .

بعد از

تولدي

كه آهوان

از پل صراط

مي گذرند ،

همديگر از

سبزه هاي ِ كجي

كه در خيال ِ گورستان

مخمل ،

براي نوازش شان ، دست و

برف ، سبز و

پاييز ، سبز و

آتش ، هنوز ،

سبز ِ هيزم ِ ابراهيم

با راه فرعي ي دستي ،

كه آغاز را

ستاره ستاره

نشان مي داد

دستي

كه با نوازش ِ گل هاي ِ صُبحي ي سفره

از شاخه

صبحانه و

بارگ اش از قطب

خون به استوا مي ريخت .

از آبشاري

كه حوض اش

هنوز

آبستن ِ ماهي ،

و باراني

كه ميوه ي آب را

از آسمان

جدا مي كرد

در آغوش

مَحرم ترين

صبح ِ مادرزاد ،

به دريا بگو

به او بگويد

آب ،

بگو درخت را

به او بگويد

برگ ،

دو هيچ ِ مساوي

دو چشم برابر

و چشم داشتي

كه از جهان

هيچ چيز نمي خواهد

غلندوش ِ كتفي

قرينه ي آب

و منظره اي

از زبان ِ سرخ و

سر ِ سبز و

باد معمولي ،

كه به نخ هاي ِ پرچم اش

تاب مي دهد

بتاب !!

بتاب و

از سر ِ سبز ِ تقصيرهاي ِ ما بُگذر

از آرامش ِ بالشي

كه در آن مرگ ،

سر از سرزمين

جدا و

با شش طناب فردا

به چاهي ،

كه پايين آن

عنكبوت از حسادت

حرير مي بافد .

بعد از

تولدي ، كه پل از گُل ِ آهو

گلدان ِدشت مي شود

ساقي ي شاخه ها

پندار آب هايي

كه عمدن

شراب شده اند

بزرگ و

كوچك و

سبّابه و

ميانه و

شَست ،

و بر موم ِ آخرت

ردپاي ِ شيار دست

روياي ِ نام ِ كدام شهر

با ما

به استعاره مي آيد ،

با ما به تشبيه خاموش ِ سنگ

كه از غياب جهان

با ما

بدون ِ گريه ، گلايه مي كند ،

باران

بدون ِ ابر

خيال ِ آسمان تنها ،

چگونه از ملكوت ،

برف مي بارد .

گلنگدن بكش

اي ماه

اي خشاب ِ شب ِ زيبا

بتاب و

آفرينش ِ سايه ات را

تماشا كن

كه بر دو قايق ِ چشم ِ تو

سياره اي

از كسوف مي آيد

از اهتزاز ِ پرچمي تنها

كه جاي ِ لباس ِ مردگان ،

سفيد پوشيده است .