شعری از مظاهر شهامت
نویسنده : مظاهر شهامتتاریخ ارسال : 2 مهر 89
بخش : شعر امروز ایران
1
اذن داده اند
کمی
کمی اذان گوش دهم
از آن نه از این
گوش می دهم
نوحه می خوانند
در گوشم نه
در واحه می خوانند هی
نوح را یاد آورم
می آورم یاد
چقدر می توانم مجروح شوم
چقدر
می توانم مجروح شوم ؟
در واحه
در کشتی نوح
کسی روبانی ام به هر رنگ طولانی و پیچان
رونما می شوم با زخم های نوح نوحه می خواند
گلوی خود را بالا می آورم گریه که نمی کنید ؟
می دانم
شما هم
به گوش هایتان
کاسه های اذان را سر کشیده اید غروب هم هر وقت غروب
بازو آورید باز بازم آورید روی زمین
یا پنهان شوید
دکل جرتقیل ها مانند انگشت اشاره می گردد
دارید در خنده های روانی من دیر می شوید
انگشت اشاره می گردانم
حالا که در خنده های روانی تـان اعدام خواهم شد
بازو می آورم باز بازتان بیاورم روی زمین از دهان گلوله
بلعیده نشوید
هنوز غروب اذان تمام نشده است
و نوح در کشتی اش مجروح می شود چقدر
زبان
زخم زبان را زخم می زند
خم به ابرو نیاورید
شاید هنوز آبرویی را پاسداری می کنیم
کمی اذان گوش می دهم
وکمی نوحه نوح
چیزی از حضورتان
چیزی از فقدان حضورتان
آزارم می دهد
2
هر روز رد می شوی از کنارش
نمای دیواری
پرنده
سنگ کرده چه پایانی بر آن
و سایه ات
کشیده می شود بی پایان
پرده کنار نمی رود
پرنده می کنم
چه آغازی را
بال – بال می زند در حجم اتاق
و شیهه می کشد
چونان شیهه اسبی
در دوردست
وقتی رم می کند
از سایه ام
در همین نزدیکی
| لینک کوتاه : |
چاپ صفحه
