بارها
به قلمرو خود
نظر انداخته بود
سوگند درجیبش
بارها
گندیده بود
زیبایی بلقیس
گندیده بود
...

خوابگاه
تنهایی را
برای هزار نفر ارائه می دهد
هنوز
دیوارهای خانه
می تواند
به هم بریزد من را...
مرتبم کن
...

عطر میدان آزادی
دور می زد
موهایم را
و گونه ام
ایستگاه آخر اتوبوسی بود
که از لبهای تو
دیر می رسید...
اگر مسافرخانه ها نبودند ...

اگر
باد
نبود
تشخيص گردنت
ميان آن همه دار
ممكن
نبود.
...

ای کاش
سراسیمه شوند
لباس های سفید
و اطمینان متروکی
که مرا سپری کرده است.
رگه های گریه
نگاه را انبوه
و کنایه ...

...

چه بی صدا
چه بی صدا
چه بی صدا گذشتند
شهرها و مردمانشان
از چشمان در مرگ نشسته ام!
من
مسافر بی انتهاترین قطار،
با لوکوموتیورانی خاموش و ...

...

جن ِ این درخت
مرا می گیرد
همیشه خودت را
در آغوش کشیده ام
دیوانگی ها را پرتاب کردم
به این همه بی ریشگی
آه درخت
جسدم برای تو عاشق می شود
...

ترمز اظطراری
کدام است؟
تمام
داستان­ ها
لنگ دختری
هستند
که ایستگاه پیش
پیاده شد
...

گاهی که ملکه ذهنم می‌میرد
چقدر زیباترم
وقتی که پرنده‌ای
از فکرم بلند می‌شود
وقتی که بلند می‌افتد
گاهی که می‌بوسد پیشانی‌ام را سنگی
با دست‌هایی که از ماست
از سنگی که بر ماست

...

می خواستم کوه باشم
تا به شانه هایم پناهند شوی
روزی سه بار زیر آواز بزنم
تا تو به چراگاه عظیم تری
برای خواب بره ها فکر کنی
تا لالایی ام
خواب دره ها را عمیق تر کند
همه این ها را می خواستم ...