شعرهایی از م.موید

از غزلواره های هَزار

چگونه است این ؟!       نمی دانم !

نام شبدر       شیدایم کرد

و نام های برآمده از آن

                       شما           شبگیر          شایگان

آنگاه          به پهلو         خم می شوم

و با سرانگشتان دستِ راستم

برگچه ها          می نوازم

                    به سان آرشه ای اثیری

و دست چپم چگونه است !؟     نمی دانم !

آرش در خدنگ نهاد و

                        جان به پرتاب داد

من             کمان گشته ام از عشق

دلتای جان و شبنم

هنگام        سایه را         مهتاب دمید

در شیپور سپید

در خاوران

در خاوران

             به آفتاب می نگرم آسان

و در قلب میهنم

                     جان می نوازم

                                   گل سرخ گل سرخ

در پارسه

           خار می کارم

                  آواز می خوانم         گورانی زان

و پشت دیلمان

                   چای می نوشم

آمین .

مهر فراگیر

مهر فراگیر

مگس انگبین می آورد         کمی دیگر

کلاله نمناک می آورد          کمی دیگر

آغوش می گشاید                کمی دیگر

میهمان          خوانده        ناخوانده

            شهد می نوشد       کمی دیگر 

همین         کمی دیگر

نسیم

نسیم

    آکنده ی هست هست و

نادیده مانده

چونان بوی یاس

           بال می زند        دف

          بر کبوتر مهتاب

باد بهاریم

باد بهاریم

دل         به دریا زده

                      آبستن تو

تا کران

راهی نیست !

نامم

نامم        سرزمین گل سرخ است

در خانه         مرا سوری می نامند

تو اما        به من می گویی       تو

و من         ناگهان

              در می یابم از کجا آمده ام

ساعت

هنوز         گل سرخ است .

گل برگ ها

گل برگ ها        می شمرم

پیگیر گل برگ هام

به پنجمین برگ بهار نارنج

یا شکوفه ی سیب که می رسم

                           در می گیرد جان من .

به تناور

به تناور

        درخت آزاد خواندم

همانی که مادرم       آزادار         می گفت

بسنده نمی کنم

بیش از آنست که می بینم

مانند گل سرخ          که معمولی نمی شود

و مردمان همچنان می گویند

                         اسب !      اسب !      اسب !

و خسته نمی گردند .