خیابان در دم و بازدمت سنگین و کم می شود
و منگ سر به دیوار می کوبد
و از دستهایش مشتی ماهی وا می رود و می ریزد
برویم! ...

شیرم
که صدایم پاره‌های خورشید است و
چخماق شب‌های قلندران
و دریغا
نفس‌هام ...

این سربه‌زیری در من تاریخی‌ست
من توجیه شده‌ام که چگونه بچه‌هایم را سقط کنم
و دل‌ضعفه‌ی فکرهای من از روایت‌های پاستوریزه
و از پیراهنی‌ست که در زخم عوض کرده‌ام
آه ای آب‌های مسموم دربند ...

من سرزمین کوچکی بودم ای آفتاب
سرزمینی که فرو شده در سنگ های خودش، هر صبح
سهم خودش را از تو بر می داشت
و صخره هاش، هزار صخره هرکدام از کوه ...

کتاب وقتی که از تنور بیرون بیاوری
پر از خبرهای داغِ داغ را
به عینک خود بچسبان
که اگر زمانِ خواندن
از قضای روزگار باید جریمه شوی ...

خسته شدم از بس كه به تعارف مي گويم شاعر نيستم
پس خرم؟
كه اين همه از زني كه با روپوش سفيد
و پنج شنبه هاي فرضي ...

ه موازات شعری که می‌نویسم
موتزارت می‌نوازد
ماریا کری پرده به کنار
لب
لب‌پر
در آب بالا بالا بالاتر ...

سنگ ها را از کف رودخانه آورده بودند
خزه های بیرونشان گواه است
مثل کودکانی که از دنیایی دیگر
به اینجا می آیند با موهای نمناک سرشان ...

چه طور باشم بهتر است
اوایل شب؟
چه طور باشم بهتر است
اوایل صبح؟!
هاج و واجِ کاج ها و ...

بر مزار پدر
مثل کودکی در ته یک چاه
به گریه افتادم ...