شعری از سریا داودی حموله

1
براي اين همه گور
 مرثيه اي نمي سوزد
به من بگو
ستاره دميده ست  به دهان ها ؟

2
دوباره كلمات از مزار او مي گذرند
و ماه مي سوزد
ميان بوته هاي آه!

3
جهان
به شكل گورهاي مجهول مي سوزد
ماه با پيراهني پاره
از ميان مردگان بي خاطره مي گذرد
تنها مویه ها
بر ويرانه ها ايستاده اند!