شعرهایی از ایمان مومنی

جیغ خفاش زیر نور فلش


در این تاریک
به خفاش‌هام کمی نور بپاش
در عمق من
سایه هم خود را به جا نمی‌آورد.                                              □
این ناآشنا
مدام با من تصادف می‌کند
مدام در خودش به انفجاری تاریک می‌رسد.

سر برمی‌گردانم.
جیغی کش‌دار
و رد معلق بال‌هایی که سیاه می‌سوخت
در عبور از من
رفت، که سر به انزوای غاری بکوبد.
                                         □
 آویزان از سقف
سمفونی مشایعت قندیل‌ها را می‌خواستم

آواز ستاره‌های سحرخیزی
که با صدای قدم‌هات بیدار می‌شوند.

که در ظهور نور
   کورِ کور شدم.
   □    
                           خورشیدی که پشت پلک می‌خوابد
با صدای هیچ موذنی بیدار نمی‌شود.
                                           □
روزهاست که روز است
روزهاست...


پرها...



پرها پیله دریدند
و پرندگانی سپید
در مهتاب
محو شدند.                               □

به خواب‌ها پریده‌ام
سر بر شانه‌های شکسته‌ی پرها
تخته بند بالشت خوابم.           □

بر قوس گردن کشیده‌ی پَری
پایین سریده از شانه‌های ماه کامل
به خوابم.                                 □

سپیده
که بر رویای آرام برکه بنشینم
هاله‌های موج
با هاله‌های مهتاب
یکی می‌شوند.                      □

محو...
در می‌کوبم...