با بغضی در ابعاد این همه سال
و چشم‌هایی‌که شبیه جوانی‌ات نیست
لهجه‌ی غمگینی از تو را به بوسه داد.
انگار وخامتی از زخم ...

خوش دارم این روان گزیده را
روانه‌ی خیابان‌ها کنم
و فیل‌های مست را برهانم.
شرور و مبارک ...

از هر چه بگذريم
از چشمان توكه نمي‎شود گذشت
چقدر قشنگ حرف مي‎زنند
وقتي من سكوت كرده‎ام ...

خطوطی که آسمان را صدا می‌کرد
صدای شکستن صفحات روی در
و من که از تو می گریزم ...

وقتِ موج زدن بر تنت،
موی‌ات،
باد، اندوهت را می‌پراکند
می‌دیدمت راه می‌روی
و گرداگردت، رنج قدم برمی‌دارد ...

نتی از صدای تو را
روی سینه‌ام سنجاق کرده‌ام
قلبم زیبا خواهد شد
طوری که ابر صدا بدهد ...

می‌خواهم خواب مادرم را ببينم
همراه پريانی كه از دامنش بالا می‌رفتند
تا نرمش موهای من
بر دست‌های او ...

خیابان در دم و بازدمت سنگین و کم می شود
و منگ سر به دیوار می کوبد
و از دستهایش مشتی ماهی وا می رود و می ریزد
برویم! ...

شیرم
که صدایم پاره‌های خورشید است و
چخماق شب‌های قلندران
و دریغا
نفس‌هام ...

این سربه‌زیری در من تاریخی‌ست
من توجیه شده‌ام که چگونه بچه‌هایم را سقط کنم
و دل‌ضعفه‌ی فکرهای من از روایت‌های پاستوریزه
و از پیراهنی‌ست که در زخم عوض کرده‌ام
آه ای آب‌های مسموم دربند ...