وسط‌ها
هیچ‌وقت
تنها نیستند
آسوده‌خاطر
گردن می‌کشند ...

خطی نانوشته
بر هیروگلیف دلت 
جهان را عاشقانه می‌خواند ...

زمان گذشته و نه بار
به دورت پیچیده‌ام
گاهی از دوایر دیگر
جعل کرده‌ام
و گاه
...

به هر دلیلی
تو شلیک کردی
به هر خالی
به هر پوستی
که گوشتی
که استخوانی

...

برای ماکه می‌توانستیم
بیست‌ و چهار ساعتِ کامل
در اتاقی دربسته بمانیم
تنها؛ بی‌آنکه حتّی با خودمان تکلّم کنیم
و مثل فوّاره با پرِ ارواح
...

من حدقه‌ام
و اندازه توان خودم چرخ زده‌ام
آن‌جا که بالابلندترین نقطه‌ی شب است،
یک برق بفهمی‌نفهمی موفق هست
که تا می‌آید به تماشا رفع می‌شود ...

گل‌ها در زبانه‌های حریق
محنت بال‌ها می‌شوند
باور کن!
...

منکر مربی‌ام منکر این همه گیس در باران
در ابرم در پرورش اسب می‌ایستم
در سطل آبی در این همه خلوت دور
در قیر مذابی که بر آفتاب می‌پاشم  ...

رسیده بودیم دم خانه‌ی حرف‌زنِ پنبه‌زن
که خانم فاندا حضور داشت
خون که بر خلاف رود می‌رفت
همه‌جا تاریک شد
چه غروب نسترن‌های تفنگ
...

هیچ‌کس نمی‌خواهد
به اندازه‌ی خوابی که نمی‌بیند
تنها باشد
شمایلی توی اتاقم نشسته روبه‌روی پنجره
و با احتمال افتادن قراری نباتی روی پنجره ناخن می‌کشد
شبیه ریختن حرف روی شانه‌هایی بی اختیار ...