هر روز می‌روم بالا، بالا وُ بالاتر
جسمِ پراکنده‌ام را می‌بینم
در انتظارِ چوب‌دستیِ زردِ اندوه
رویایی زَر اندود شده‌ام
خلاصه شده در اطوارِ صبحانه
بی‌میل به چایی که داغ نیست ...

زمان رو به گذشته
مسدود است،
رو‌به‌‌رو نامعلوم.
همیشه باید انتظار کشید
انتظار طولانی
...

کاش اسمم را فراموش کنند مردمان همچنان که زایل می‌شود سراب
در خاطر بیابان
همچنان که محو می‌شود ردپای گنجشکان
در میانه کهنه‌برف قرص و نوبرف سست ...

تکذیبن وارد شدم
ماشین‌رو به خود گرفته
خمودِ خواب‌ درز می‌کرد
می‍ می‍ می‍ می‍ می‍ م‍ی‍
می‍ دی‍ دم
و بسا قشری داشتم ...

هر اشک! دانه‌ای
زنی‌ست عاشق
که در شخم‌زار دلش
سرزمینی حاصل‌خیز دارد
تا از بارانک دعایش
مردی شیدا بیاید ...

سراسر وحشت را در سرسرایمان سرازیر
و سرتاسر تونل را از پیش روی وحشت

دویدن
پریدن
و باز دویدن ...

اسب‌ها روی خاک می‌دویدند
مدرسه‌ها کنار کشتزار‌ها
بی در و پیکر رها شده بود
خانه‌ام روی موج‌ها ...

ما خاطره و خوابیم
خواب رفتگان
بیهوده بر مزار و لاله‌ها می‌مویی
این لب که بوسیدیم ...

اگر به شکل شب درآمدم
ترجیح می‌دهم
معاصر کسی باشم
که در من عبور تاریکی داشت ...

رفتن از یک جزیره
به جزیره‌ای دیگر
وقتی می‌رسیدم
نسیمی بودم
و تو
سبک‌تر از نسیم ...