قاصدک‌های سینه‌ی ترا در ضلعی از باد می‌گریَم
که زیبایی بهار در گلوی نوری سرخ را
به قرنیه‌های تو می‌چکانْد  ...

انگار که باید مرگ را به دست می‌گرفتم
تا به شکل امروز بنویسم

که صبحم در یکی از حرف‌های تو ظهور کند

تو که مرا به شعر بازگردانده‌ای
و من با خاطراتم نگذارم
برای همیشه از خود دور بمانی
...

دوست دارم چون ستاره‌ای سرگردان
به چال گونه‌ات سقوط کنم
و به هیچ گونه‌ای در این جهان بازنگردم ...

یک روز مانده بود تا به آسمان بزنم
و دست از آبی کشیده بردارم و دارِ خود را
چون ارتفاعی بریده از ارتفاعی بریده
سازه‌ای نتراشیده باشم
با صورتی نتراشیده ...

از چرا گاو برگشت
به آبادی
مگر فرخنده نگشت
شهر با مردانه‌هاش
راهی شد به جنگل
گرگ و میش پیش آمد
هر جهت نگاه می‌کنی
طبیعتی دارد ...

قایق آماده‌ی پرتاب است
خطوط را
دایره کوچک واژگان
آن جمله‌های مواج
پیچ در پیچ
همه را
سوار خواهم کرد
و نام کوچک تو بر عرشه
سکان تاریک را خواهد چرخاند ...

می خواهم خورشید را ، در جزیره ای مخفی ، قربان کنم،
با تیغ ِ نقره ، که ناف را هم حتّی نمی برد
دو نقطه از نور،
که افتاده لای ِ دفتر ِ اخبار، گیج و ُ سرگردان ...

یک روز را اگر می‌بخشیدیم
هر یک از ما
به ابراهیم
روزهایی که برای خودش می‌خواست
سرشار می‌شد
می‌گفت برای واژه‌ها
سر پناهی، چیزی می‌سازم ...

انجیرها
کال
طعم ستارگان خاموش را می‌دهند
طعم میلیون‌ها سال نوریِ مانده در دهان
خاک
غبارها
و دودهایی که شهر را
تصرف کرده‌اند.

با موهای آتش گرفته‌ام در بادها می‌دوم
چون شاعران دیگر زمین
زیر لایه‌هایی از سنگ و صدا
 نفس می‌کشم ...

مصادف بود با لیل‌ الرمادی
مدام پوستم را به تأخیر انداختم
از خریده‌ القصر
خودم را به خودم می‌کوفتم
تا جریده‌ العصر
همه‌ی تکه
پاره‌ها را که نمی‌ریزم بیرون شما ببینید ...