در هنگامه‌ی شرجی که داغ کرده جنوبِ مبتلا و تبعیدی
چشمت _با طعمی شیرین پلک بالا را خواب می‌برد تا رویا
آوازی با لهجه‌اش در حلق دور افتاده‌ای مسیر می‌یابد به لاله‌های گوش
تا دریچه‌ی خواب را آرام بگشاید ...

ای ظرافت آهو
چین عشوه بر پیشانی صخره
ای لمس لطافت
در گودی استخوان!
ردپای عطر
در سرای برگ‌ها و شاخه‌ها ...

بیرون زده‌ام از جراحت پوست
عبور وارونه‌ی جان
از رگ به سر‌چشمه
مهاجرم
از تن به طعنه‌ی نطفه ...

ما،
در ميان سرزمين‌مان
وَ غيره‌ايم…
ما،
ِنقطه‌های عميقِ وَ غيره‌تر،…
بی آب در ميان آب ...

مهتابی که پِرپِر می‌کند
در سالن بهداری
با نگاه نگهبان عبوس
رعشه می‌اندازد بر اندام شعر
این شعر هم بافتی دارد
که با میل بافتنی
...

تکرار این‌که من بیایم
به این در
و تکرار این‌که تو بمانی
چه‌قدر این تکرار را دوست دارم

اما تکرار مردن‌ها ...

شهادت می‌دهم به نور،
حال که تاریک‌تر از همیشه بال می‌زنم
و ملکی مقرّب در گوشم اشهد می‌خواند:
«پرهایت سیاه،
...

بلند می‌شوم از گوشه‌ی سطرها
و تو را از کلمات شکسته و کِرخت شب
پس می‌گیرم
تا آفتاب
عبور کند از ذهن‌ پنجره و صمیمیت بادها ...

بافته‌ی موها، تابِ تارهای دلش
سیاه می‌نوازد
بر قله‌هایِ زمین، زن

مسیح سهمِ سیاهان نمی‌شود ...

افروخته شود صبح
لایِ سطوحِ عریان
وُ خُنْیای پرنده
لایِ لایِ نای ...