تو را رها
ارغوانِ به تنهایی
در ملکوتِ گریستن وُ وحشت
نوازش کرده‌ام
مَگر مُژه دل است ...

مرگ در آستین پرورده‌ام
از زمان بی‌آغاز
از چشم‌های تو که می‌گفت: «باد بشم برم تو موهات»
از پیچ اول کوهستان ...

از این جماعت دورم کن
جنبنده‌های خاکی خوشحال را
به یادم می‌آورند

تکرار سبز علف
دلزده‌ام می‌کند
و ریشخند خواب ...

می‌دانستی که امر ثانوی هستیم
از درختی به‌ندرت عاصی
گاهی نمادی از آدمی که در خیابان
به شکل بیش‌ترین حساس راه می‌رود
یا نشتی از جریانی پر مخاطره ...

و تنهایی تو
آواره‌ای‌ست
که...
رویِ پوستم راه می‌رود ...

ای روز سنگین
نشسته بر گرده
کی شانه خالی کنم که بیفتی

ای روز چرخان
که هزار چتر را
رها در باد ...

بلد بود کلمه را چه‌طور در لاله‌گی زبان بپیچد
و بر پوستت بکشد
بلد بود خوابیدنت را تماشا کند
و راه رفتنت
نشستن و چیزی احمقانه گفتن.
در دوست داشتنِ نقصان تبحر د ...

ایرانم
دلم خونستانی‌ست
جا مانده از فراموشی ایل
گاومیشم
با مای غمگینی در گلو
...

شهر را تکه‌ای چشم‌هات
خفه می‌کند در شعر
در همین ‌سطرها
که در حال انقلابی دوباره‌ ...

در هنگامه‌ی شرجی که داغ کرده جنوبِ مبتلا و تبعیدی
چشمت _با طعمی شیرین پلک بالا را خواب می‌برد تا رویا
آوازی با لهجه‌اش در حلق دور افتاده‌ای مسیر می‌یابد به لاله‌های گوش
تا دریچه‌ی خواب را آرام بگشاید ...