قهوه ام را
هميشه
تا نيمه سر مي کشم
تا هيچ فالگيري،
به خطوط بي فرجام و
راههاي نرفته و
مسافر نيامده
نرسد! ...

باور نمی کنم
پشت به خورشید
من بر طبل بی عاری بنوازم
و تو زاغ سیاه سایه ات را
چوب
باور نمی کنم
که تو باورم را بخندی
قاه قاه بزنی
و کلاغ از آنتن خانه ی متروک
برف را بتکاند ...

با غلام های عاشق
میتوان امروز
در صفحه های رایانه
عشق ورزید
با سند باد های مهاجر
می توان دردغربت را
در سرزمین خود کشید
با قالیچه های سلیمان
می توان از میان خون های ریخته
در عراق و بغداد گذشت
یا در فلسطین
به سوگ کودکان تکه تکه نشست
...

جهان پیراهنی کبود
تنگی ام می کند
از سلول هایم پیش / بیش
آفتابِ چیده چیده
بر چهره ی پیراهن زمین
صبرم /اما/
در عنابی دقیقه ها
نمی پیچد ...

ماه
یک آه بود
برخواسته از قلب خسته ام
که سنجاق
به آسمان اش کردم
تا همیشه
پیش چشمانت باشد و

...

در باران نم نم لندن
زیر چتر صورتی ات آنشب
شبیه دریا دلی شده بودی
که حاضر است یکضرب
در پی رویای باد برده اش
تا سواحل نقره ای ماه پارو بزند
و او
بر شیروانی خیس این دنیا
دیگر نمی خواست کبوتر نامه رسانی باشد ...

پشت ِ ابرم
این روزها.
محو و کم رنگ.
با سایه های باد
با تنم؛
زخمی ِشمال ِ نگات.
پشت ِ ابرم این روزها
و همه چیزی
به گریه منتهی می شود ...

در این اندک که مانده است
زیبایی ها اندوهگنانه اند !
در این اندک که مانده است
زیبایی ها درگاه های بنفشی اند !
در این اندک که مانده است
زیبایی ها خلوت تنهاییند
نبود تو را می گویم
خنکای آب را نمی بینم !
...

سري در پريشاني دارم و
پايي در هوا
چون نخلي كه بر قاب پنجره/
روييده باشد.
هياهوي من نيست
نزديك اگر بنشيني
كودكانند كه بالا رفته اند از تنم
بر تاول ها.
...

و شبیه عاشقی

که همیشه چند کلمه کم دارد

نجات پیدا نمی کنم

پلک می زنی

و آبشار شروع می شود
...