یک سیاست‌مدارِ مشهور،
یک نقاشِ نامدار،
در جلسه‌یی دیدار می‌کنند ...

ای مادران!
شما این کودکان را
چه‌گونه مثل آسمانِ تابستان
و این‌چنین مثلِ آب‌های راکد
و این‌چنین مثلِ روزگارهای خوب ...

از منوّر نامه‌ای دریافت کردم نوشته بود:

برای‌ام از زادگاه‌ام حرف بزن ناظم!
از صوفیه وقتی خیلی کوچک بودم رفتیم
اما زبانِ بلغار ی را می‌دانستم... ...

نمی‌توانم بگویم که خشنودم
نمی‌توانم بگویم که از زندگی خشنودم
که این قسمت از دریا
که این قایقِ کوچک
چیزی به من نمی‌گویند ...

آفتاب کژتابی کرد
بلند شدم، خودم را زدم به بیداری
به شهر روانه شدم با دل‌تنگی‌های مخملی در تن‌ام
نبض‌اش را گرفتم
چراغ‌های راهنمایی هنوز روشن و خاموش می‌شدند
شاید تاریخِ انقضای‌مان را در پیشانی‌مان ...

چنان هنگامی بیا که گذشتن از تو ممکن نباشد.
زخمِ زنجیرها بر دستان‌ام، هنگامه‌ی تلاش برای گسستن‌شان
اندک‌اندک رو به التیام گذاشته باشد ...

از پرِ پرندگان نیز سبک‌تر می‌شوم
در چنین بامدادها
که بر پشتِ بامِ روبه‌رو
خورشیدپاره‌یی پیداست
درون‌ام پر از نغمه‌ی پرندگان ...

خیال نکن دردِ من آفتاب است.
چه سود بهار اگر بیاید،
گل‌های بادام اگر بشکفند؟
آخِرش مرگ که نیست ...

با خوابیدن‌ات
تنهایی به سراغِ شهر می‌آمد
با بیدار شدن‌ات
در رخ‌سارِ من فصل تغییر می‌کرد
تو از دوست داشتنِ پنهانی‌ام خبردار نمی‌شدی ...

وقتی نان‌ات را برمی‌گیری،
دست‌ات آیا درنگ می‌کند؟
جویدن لقمه را فراموش می‌کنی؟
یا از خودت می‌پرسی
او اکنون چگونه است ...