می‌گویند فیل‌های پیر
روزِ نزدیک شدنِ مرگ‌شان را می‌دانند
چند روز پیش
سرهاشان را به پایین انداخته ...

تبریک می‌گویم؛ موفق شدی
تولد دردناکی بود
فقدانِ مرا به دنیا آوردی
...

غروب‌ها که با زنبیلِ غذا در دست
از این کوچه‌های تنگ‌دست و تاریک
به ‌سوی خانه‌ام می‌روم
انگار خستگی از ذهنِ من پاک می‌شود
...

مثل انسانی که در آینه ها منعکس نمی شود
مقابلت ایستاده ام
می بینی؟

در تلاقی بودن و نبودن، از کنج خلاء
تو را صدا می زنم
می شنوی؟ ...

"دیگر این‌گونه نمی‌توانم ادامه دهم
کافی‌ست
خسته‌ام
دیگر تمام‌اش کنیم!"
درحالی‌که اینها را گفتی سوار اتوبوس شدی
ایستادم ...

عشق، تصادف ها را دوست دارد
سرنوشت، جدایی ها را
سال ها، عبور را دوست دارند
انسان، جستجوها را
...

در ذهنِ‌ من:
صخره‌ها از جای خود کنده می‌شوند
و دیوارها فرومی‌ریزند
در قلبِ‌ من:
خلأیی در بسترِ رودخانه‌یی در حالِ ‌خشک شدن است ...

چشمان‌ات هم‌چون دو قطره ستاره است
شب‌ها بر در خانه‌ام می‌زند
بارش بارانی سبز در درون‌ام سر می گیرد ...

گرفتار دیار غربتی، نه مادری هست نه پدری
تنهایی مثلِ گرگی تکه‌پاره می‌کند درون‌ات را
ناامیدی، تنهایی، این‌هاست که می‌ترساند تو را
مثل دیوی ترس‌ناک است در درون‌ات درماندگی ...

اورهان وِلی کانیک در 13 نیسان Nisan منطبق بر ماهِ آوریل و در سال 1914 در ایستانبول İstanbul دیده به ‌جهان گشود. او دوره‌ی دبیرستان را در آنکارا Ankara گذراند و در همان سال‌ها بود که با دو شاعر مهم یعنی «اوکتای ریفات» با نام کامل «اوکتای ریفات هوروزجو»Oktay Rıfat Horozcu - که در ایران به «اوکتای رفعت» مشهور است - و «ملیح جودت» با نام کامل «ملیح جِودت آندای» Melih Cevdet Anday آشنا شد که این سه نفر بعدها جریانی شعری با نام گاریپ Garip - یا همان «غریب» - به راه انداختند ...