هر سحرگاه
پس از بیدار شدن‌مان
نام‌ات جای آسمان را می‌گیرد
هر آبی می‌خواهد باشد
با نگاه کردنِ تو سبز می‌شود ...

من ۲۰ سال پیش از تولدم
به دنیا آمدم
بی‌آن‌که کسی بفهمد؛
شب‌ها در میخانه‌ای قدیمی در استانبول
می‌گریستم ...

از اتاقی که در کنار دریا دارم
به پنجره حتا اگر نگاه نکنم
می‌دانم که قایق‌هایی که بیرون در حالِ عبورند
هندوانه حمل می‌کنند ...

من در روشنایی روز،
بلند شدن گندم‌وار گیسوان‌ات را،
به‌چشم دیدم.
در چشم‌های خندان، در چشم‌های گریان‌ات
هم‌چون آسمان‌ها و دریاها نگاه می‌کردم ...

سپیده‌دم را دوست دارد معشوقه‌ام،
من شب را و جوگندمی بودن‌اش را.
قله‌ها را دوست دارد او
و می‌ترسد از این ...

گفت‌وگویِ چهار نفره‌ی ما

به قلب‌ام پناه جسته‌ایم
امید،
تردید،
اندوه و من ...

آیا من؟ بله...
روزی ترک خواهم کرد درها را، خانه‌ها را، نشریه‌ها را
رنج‌هایی برجا خواهم گذاشت
گلی سلام خواهد داد...
کوه خوش‌آمد خواهد گفت ...

«سزایی کاراکوچ» شاعر، نویسنده و اندیش‌مند شهیر ترک روز سه‌شنبه ۱۶ نوامبر ۲۰۲۱ در سن ۸۸ سالگی درگذشت. کاراکوچ زاده‌ی ۲۳ ژانویه‌ی ۱۹۳۳ در دیاربکر بود و از پیش‌گامان شعر معاصر ترک محسوب می‌شود ...

بی‌هوده نیست خونی که می‌ریزد
یادت عزیزتر سر برون خواهد آورد،
از این سال‌های ویرانی‌ات.
قرن‌هاست این‌گونه است ...

من
دوست دارم پیش از تو بمیرم
فکر می‌کنی آن‌که بعدتر می‌میرد،
آن‌که پیش‌تر مرده را پیدا می‌کند؟
من فکر نمی‌کنم چنین باشد ...