شعری از زهرا حیدری

این خاکستر کیست در هوا؟
این جمجمه برهنه در آینه چیست؟
زمین زاده توست
و باد که ﮔﻞهای سرخ را
از روی ﭘﻠﻪهای تشرف ﻣﻲبرد فرستاده توست
ستاﺭﻩها را که واﻣﻲدارد به خراشیدن صورت ماه
سنگ که ﻣﻲزند به سنگینی خواب، به فرمان توست.
به فرمان توست که به استعلای آتش برﻣﻲخیزد
و به سکوت سردابه فرو ﻣﻲرود
این حرکات مورب
اشاره انگشتان توست
که ﺗﻜﻪهای تن ساحل
بر شاﻧﻪهای موج ﻣﻲرود
زمین زاده توست ای مرگ متعال
و من
با این همه خرگوش صحرایی
که در پیکر زناﻧﻪام ﻣﻲدود
فقط مادر تراﻧﻪای گنگم
که ﻧﺴﻞهای زمین را پیوند ﻣﻲدهد.