ای مادران!
شما این کودکان را
چه‌گونه مثل آسمانِ تابستان
و این‌چنین مثلِ آب‌های راکد
و این‌چنین مثلِ روزگارهای خوب ...

نمی‌توانم بگویم که خشنودم
نمی‌توانم بگویم که از زندگی خشنودم
که این قسمت از دریا
که این قایقِ کوچک
چیزی به من نمی‌گویند ...

از پرِ پرندگان نیز سبک‌تر می‌شوم
در چنین بامدادها
که بر پشتِ بامِ روبه‌رو
خورشیدپاره‌یی پیداست
درون‌ام پر از نغمه‌ی پرندگان ...

از اتاقی که در کنار دریا دارم
به پنجره حتا اگر نگاه نکنم
می‌دانم که قایق‌هایی که بیرون در حالِ عبورند
هندوانه حمل می‌کنند ...

بادها در کوچه
بادها در مزرعه
لهجه‌ی این بادها اگر چه یک‌سان است
صدای‌شان فرق می‌کند

بادها همین‌که قصدِ شوخی داشته باشند ...

«سزایی کاراکوچ» شاعر، نویسنده و اندیش‌مند شهیر ترک روز سه‌شنبه ۱۶ نوامبر ۲۰۲۱ در سن ۸۸ سالگی درگذشت. کاراکوچ زاده‌ی ۲۳ ژانویه‌ی ۱۹۳۳ در دیاربکر بود و از پیش‌گامان شعر معاصر ترک محسوب می‌شود ...

تو خسته‌یی، از راهِ دور آمده‌یی
هر چه داشتی یک‌به‌یک از دست داده‌یی
تن‌درستی، شادی، امید
آن‌ها هر کجا که بودند
...

حتا خیال و رؤیا هم
برای آن‌که پنهانی دیده شود
در انتظارِ شب می‌مانَد
و تو ای معشوقِ پنهانیِ من ...

غروب‌ها که با زنبیلِ غذا در دست
از این کوچه‌های تنگ‌دست و تاریک
به ‌سوی خانه‌ام می‌روم
انگار خستگی از ذهنِ من پاک می‌شود
...

بوى الکل از همه‌جا بوى فِنُل پیچیده است
و مجبورم این‌ها چه‌گونه من باید تحمل کنم
که این‌جا تو را بگو چرا آورده‌اند؟ ...