بر آبکناران رود
شب خیس میکند خودش را
بر مرمر سینه عریان لولیتا
می میرند شاخ و برگها از عشق ...

خوش خوشانه است
خوشی‌م را بلند کنم
بزنم به هوا برود/ بروم
غربت‌م را لیچار ببندم ...

دوستت ندارم
چنانکه نمک باشی یا گل سرخ یا سنگ « توپاز»*
یا غرش گرگنماها
که در آتش بیز ،
خاموش می شود ...

ستمگرانه تر آن نیست
هیچ اعجازی
به غیر اینکه
سم های آهنین م را ...

کیستی
تو ای من ِکوچک ..!!
( که پنج یا شش سالی
پیری..!! ) ...