شعری از سعید جهانپولاد

«  .‌. مامی/ دامی....»

خوش خوشانه است
خوشی‌م را بلند کنم
بزنم به هوا برود/ بروم
غربت‌م را لیچار ببندم/ دم دَددَم دَم دَددَم دٰام دٰام دٰادٰام دٰام م م
(...با دهانی گس/ در تلخی هوای بعد سحرگاه/ آه ..چه بی غمانه‌ییم  ..!!.. نه ..؟؟ )
آن‌قدر پُریم/ درهمیم/ برهم که بیوفتیم
چند قلو می‌زاید مامی وطن  
این خر نه آن خر/ آخرالزمان/ ای امان  .‌‌..( مامی می‌گفت؛ چه فرق دارد آخر؟؟  هاا..؟ )
لای چاکم/ بوی زنبق گرفته
لای چاکم/ چکامه
 چکامه‌هایی بلند بلندتر
 از این‌ها ...را گرفته
پر از دهان‌های مصنوع
 فریادم آخر / سایه دارد آن‌جا
و هر کجای دیگرم/ اگرم /
خم شود/  گم شوم/ شوماا
دیوار هُل دارد
   که بگیرد از دهانم  
این‌همه  حرف/ این‌همه درد سینه‌سوز را
این‌همه چاک چاک ..سینه‌چاک را/
 چلانده‌ام  منم را/ من من‌ها را /
 چلیک چلیک/ چاکیده‌ام
عرق از پیشانی‌م  دارد   دود می‌شود به هوا/ حوا که دارد
پشت گل‌برگ‌های نمی‌دانم/ تن برهنه‌گی‌ش را ..‌‌.!!
مار می‌کند/  به جان آدمیی  که منم  
مامی کجایی ؟؟
مامی می‌ترسم به خدا؟/ (...جدا چرا افتاده‌ایم این‌جا/ جا ندارد این من هرجایی ام ..)
مامی شکم درآورده‌یی!!
      پر از حوادث نامعلوم
(چند پسر چند دختر چند زن چند مرد چند زن‌مرد یا مردزن
باید
باید
باید
که در زیر دامن‌ت
به شکوفند؟ وُ بعد
 پرپر شوند
در سرخی هوای بعد سحرگاه/ آه
در قتلگاه  کجا...؟  ها ..!!
با تپل  بی‌امان دوازده گلوله  سربی )
در روزمرگی این‌روزها ..ها  ..!!
که خوش خوشانه‌ی‌ست
این غربت درون وطنی

(...مامی...مامی/ دامی..‌دامی/ دمادامی/ دٰام دٰام دٰادٰام دٰام دٰادٰام دٰادٰام دٰام م م ...دام  ..!!)