از کدامین وادی ژرفاژرفِ چونان خواب،
آمده‌ای
که برمی‌گیری در چشمان‌ات،
صدای خون‌ام را.
من فراموش کرده‌ام؛
عاشقی را ...

دوست دارم مثل پرندگان پاییزی،
گاه‌به‌گاه گم شوم
می‌خواهم وطنی پیدا کنم
وطنی نو ...

چونان قهوه‌خانه‌ای
کوچک
در خیابان غریبان است
" عشق "
می گشاید درهایش را
بر همگان ...

اگر پیشگو
مرا بگوید
که روزی محبوب من خواهی شد
دیگر هیچ غزلی،
برای هیچ مردی نخواهم سرود
و گنگ و خاموش ...

ای بهارِ آینده از چشم‌هایش
ای قناری مسافر در روشنای ماه
مرا
به سوی او ببر؛
چونان
شعر عاشقانه‌ای ...

چونان مسافری،
بر چهره‌ی خویش،
شیشه‌ی چراغ‌دانم را،
رها ساختم.
نقشه‌ام، ...

در شهریورِ
هذیان
شرابه‌های شوکران
می‌دود
در شریان شط
و صفیر گلوله‌های همسایه،
خواب سپید نخلستان‌های شهر را ...

به دنیا می آیم
در شهرهایی که هرگز،
متولد نشده اند ...