شعری از محمود درویش
ترجمه ی صالح بوعذار

چونان قهوه‌خانه‌ای
                            کوچک
در خیابان غریبان است
                              " عشق "

می گشاید درهایش را
                       بر  همگان
"عشق"
  چونان
    قهوه‌خانه‌ای است
که زائران‌اش کم و زیاد می‌شوند
بر حسْب بغض آسمان.
         چون ببارد
                        باران
  چون معتدل گشت هوا
ملال گیرند و کم شوند.

آهای
  بانوی غریب
من این‌جا می‌نشینم
                             در گوشه‌ای
چشمانت چه رنگ‌اند؟
نامت چیست؟
هنگامی که از من عبور می‌کنی
و من در انتظار تو نشسته‌ام
چه‌گونه صدایت کنم؟

عشق قهوه‌خانه‌ای است کوچک
دو جام شراب سفارش می‌دهم
و شرابم را
      شرابت را
            می‌نوشم
چتری و دو کلاه
                 بر می‌دارم
اینک باران
        می بارد
بیش از هر روز دیگری
                             می‌بارد...
و تو
وارد نمی‌شوی
سرانجام به خویش می‌گویم
شاید آن زنی
که در انتظارش بودم
      در انتظارم بود...
یا
در انتظار مرد دیگری
              در انتظار من و او
و هرگز او را
               مرا
                   نشناخت،
و به خویش می گفت:
من این‌جا
        در انتظار توام
چشم‌هایت چه رنگ‌اند؟
چه شرابی می‌نوشی؟
نامت چیست؟
 و هنگامی که از روبرویم
می‌گذری
چه‌گونه صدایت کنم.
چنان قهوه‌خانه‌ای
                کوچک است
                            عشق.
.
       

"كمقهي صغير هو الحب"

كمقهي صغير علي شارع الغرباء
هو الحبّ... يفتح أَبوابه للجميع.
كمقهي يزيد وينقص وَفْق المناخ:
إذا هَطَلَ المطر ازداد روَّاده،
وإذا اعتدل الجوّ قَلّوا ومَلّوا...
أَنا هاهنا يا غريبة في الركن أجلس
ما لون عينيكِ؟ ما اَسمك؟ كيف
أناديك حين تمرِّين بي ، وأَنا جالس
في انتظاركِ؟
مقهي صغيرٌ هو الحبّ. أَطلب كأسيْ
نبيذ وأَشرب نخبي ونخبك. أَحمل
قبَّعتين وشمسيَّة. إنها تمطر الآن.

تمطر أكثر من أيِّ يوم، ولا تدخلينَ
أَقول لنفسي أَخيرا: لعلَّ التي كنت
أنتظر انتظَرتْني... أَو انتظرتْ رجلا
آخرَ انتظرتنا ولم تتعرف عليه/ عليَّ،
وكانت تقول: أَنا هاهنا في انتظاركَ.
ما لون عينيكَ؟ أَيَّ نبيذٍ تحبّ؟
وما اَسمكَ؟ كيف أناديكَ حين
تمرّ أَمامي
كمقهي صغير هو الحب▫️