شعرهایی از آدونیس
ترجمه صالح بوعذار

نَفَلٌ، نارٌ شَوكٍ، طیور ٌ
و الغیومُ علی عَهْدِها:
بُسطٌ تتمزَّقُ. أرضٌ
أَتَهجَّی أَسَارِیرَها
شجراً یَتنبّأُ: هذي خُطاهُم، و هَا هُمْ
یهجمونَ و من کلّ صَوبٍ
یمدّونَ أَشْرَاکهم،
و المکانُ دَمٌ نافِرُ.

قُلْ لي الآنَ، ماذا سَتفعلُ، مِن أین تَأتي،
إلی أین تذهبُ، یا أیُّها الشَّاعِرُ؟
                           ---------------------------

غنیمتی، آتش خاربُنی. پرندگانی 
و ابرها چون هماره:
بساط‌هایی از هم دریده 
و زمینی که می‌خوانم خطوط رخسارش را
پیشگویی می‌کنند درختانی: اینک گام‌هایشان،
یورش می‌آورند 
و از هر سوی دام می‌گسترند 
و مکان، خونی‌ست جهنده.
اینک مرا بگوی،
ای شاعر 
چه خواهی کرد؟
از کجا می‌آیی وُ به کجا می‌روی؟
.
 

می‌تراود 
      از آستین شعر
                    عطری،
                  برای افسردگی
                              این عصر!

.

 عِطْرٌ
لِکآبةِ هذا العَصْرْ،
یخرجُ مِن أکمامِ الشِّعرْ.
.

رقص علفی.
تپه ماهورهایی درهم‌تنیده.
ابرهایی گذرنده بر کاروان‌هایی بی‌آب.

درختانی نحیف
درختانی خمیده.

هم‌سرایانی برای هجرت
میان‌شان، هم تو آواره وُ هم تو رهنما.

رَقْصُ عُشْبٍ. تلالٌ
تتخاصَرُ، غیمٌ
عابرٌ في قوافِلَ لا ماءَ فيها.

شَجَرٌ ناحِلٌ
شَجَرٌ مائِلٌ.
جَوْقةٌ لِلرَّحيلْ
أنتَ فيها الشّريدُ و أنتَ الدَّليلْ.

شَجَرٌ الزَّيتونِ طريقٌ آخَرُ_مَهْلاً:
رجلٌ يحملُ غُصناً.
هُوذَا يَصعد أعلی جذْعٍ.

و رأیتُ إلیهِ
یتلفَّتُ حول الجذعِ، یمدّ یدیهِ، یَضْحكُ_ماذا؟
أَتراهُ يَحلمُ أن يبني بيتاً؟
أتراهُ يَرغبُ أن يتحوَّل طيراً أو سنحاباً؟ 

أتراهُ رجلٌ مجنونٌ؟
-------------------------
 

طریقی دیگر است درخت زیتون،
درنگ گیر:
مردی شاخه‌ای بر دوش
آنک بر فراز بالاترین تنه.

نگریستم او را
دست می‌یازید بر تنه‌ای پیچان‌ وُ می‌خندید_ چرا؟
آیا در رویای بنای خانه‌ای بود؟
آیا دوست می‌داشت؛
پرنده‌ای می‌شد یا سنجابی؟

مجنون بود آیا؟