چهار فصلِ تنم
تمامِ عددهاست
از شمالِ خاک
تا جنوبِ دریاها ...

من مسافرم
با شبنمی در هوا
و حکایتِ ابری شکاک
که می بارید در پاسخی طولانی ...

و تنهایی تو
آواره‌ای‌ست
که...
رویِ پوستم راه می‌رود ...

به بازویم
هلال و این جادو
ماه
و
چاره
و
اسب ...

دست که به ترکیب تو می زند
ترس مکرر اندوه
ابرو
در جیبهایم
دست و پایم
دانه که می چیند
پرنده ی هوا ...

به مرکب رویت
ستاره بودم و مرجان
بر این هوا که بمانم
به سختی ی جان ...

و روی دیگر من
شمشادهای بلند
خواب که از تو
در ورای بنفش
جوی هایی که از آتش
در تنم می گذرد ...