شعرهایی از ابوالقاسم مومنی

یک


و روی دیگر من
شمشادهای بلند
خواب که از تو
در ورای بنفش
جوی هایی که از آتش
در تنم می گذرد

نزدیک تر بیا
کنار بیماریم

آب و آتش و علف .......

عادت دارم من
به این
سیاهی

به درختی
در آن دورها
که
تیره می گذرد

دو


ﻣﻴﺎﻥ اﺑﺮﻭاﻥ
ﻣﻪ
ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ اﺯ ﺗﻮ

ﺯﻳﺒﺎﺳﺖ
ﺁﺑﻲ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺷﺮاﺏ ﺷﺪﻥ

ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ
ﺣﺲ و
         ﺗﺸﺮﻳﻒ
اﻳﻦ ﺩﺭ
ﺑﻪ ﺗﻘﺮﺏ ﺗﻮ

ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﻬﺖ و
                               ﺁﻫﺴﺘﮕﻲ

اﺯ ﺷﺎﻧﻪ و
             ﺷﺎﻳﺪ

ﻣﺮا ﻣﻲ ﺑﻮﺳﺪ و
ﻓﺮاﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ



سه


دو خواب
از دو خانه

شب
به بوی فراق

مانده ترین سال
بر گردن مردن

مات
از این آینه به دیدن تو

این آهو
گستره ی فراهم

مرگ تن
به اقبال سالها

در پس تن

چقدر طول می کشد
دیدن تو

بنشین
بنشین و مدام

مرگ
مرگ که بالا می رود
از تن من