شعری از ابوالقاسم مومنی

 تقدیم به روحی ی جان

جناب روح اله خالقی 

(ابیانه)

به مرکب رویت 
ستاره بودم و مرجان 
بر این هوا که بمانم 
به سختی ی جان 

تو از کدام آهو گریختی 
که آفتاب دیدن تو 
در این سپیده ی بی نام 
غریزه بوده و شبنم 
به خاره ی خام 

به وقت لبهایت 
ّببوس پرچم رویم 
که خواب خفته ی صبح 
در این حوالی اندوه 
به شکل و شمایل 
به موقع خصم 

نگاه عاطفی باد 
و کولی ی چشمت 
همیشه ی اندوه 
تاب باران است 

کنار خستگی و خواب 
ماه مراقب 
این هدهد هوا ............

و نام حادثه 
نامت