شعری از زامان پاشازاده
ترجمه ثریا خلیق خیاوی

مثل انسانی که در آینه ها منعکس نمی شود
مقابلت ایستاده ام
می بینی؟

در تلاقی بودن و نبودن، از کنج خلاء
تو را صدا می زنم
می شنوی؟

تا کن یک لحظه بالهایت را
در کیفت که از پوست سمور است ،بگذار
در پایین ترها یک نفر
با احساس تو ، هستی خود را می سنجد
احساس می کنی؟

پایت را برهنه روی خاک بگذار!
تخم گیاهان از آفت زردی  پوسیده خواهد شد،
اگر نباری!

بشناس خاکی که جانش در درونش می پوسد
خاک
مادر گردو غباری است
 که بر عینکت نشسته است!

و من
جانی که از ورز دادن گِل به وجود آمده
در دنیایی با بعدهای کشف نشده زندگی می کنم.

هی ...گیسوانت قلم موی جادویی نقّاشها!
با نوک قلم موی گیسوانت سینه ام را مور مور کرده،
مانند نقشهایی پنهان ،مرا برجسته کن
مثل اثر انگشت جانیانی که بر روی اشیایی  برجسته می شود.

تا این وجود، داغ نخورده
برای هیچ معبودی عبادت نخواهد کرد
رنگ لبهایت را به لبهای بی روحم برسان.

آفریده ی خود را نامگذاری کن
اسم بگذار؛
بر مخلوقی
که با یک نگاهت
سلولهای پراکنده اش یک جا جمع شده ست.





گؤرونتوسو گوزگولرده یانسینمایان بیر اینسان کیمی اؤنونده دایانمیشام
              گؤرورسنمی؟

وارلیقلا یوخلوغون قووشاغیندا، بوشلوق آچیسیندان سنی چاغیریرام
                       ائشیدیرسنمی؟

بیرآن قانادلارینی قاتلا
سمور دریلی جانتانا قوی
بو آشاغیلاردا بیریسی
سنین دویومونلا وارلیغینی اؤلچور
            دویورسانمی؟

آیاغینی چیلپاقجا تورپاغا قوی
بیتگی لرین توخومو ساریلیق آزاریندان چورویه جک
                    سن یاغماسان!
تانیش اول جانی قارنیندا چورویه ن تورپاقلا
گؤزلویونون اوستونه قونموش توزلارین آناسیدیر تورپاق
و من
پالچیقدان یوغورولموش بیر جان
بویودلاری بولونمامیش بیر دونیادا یاشاییرام.

هئی...ساچلاری رسساملارین سئحیرلی فیرچاسی!
ساچلارینین اوجو ایلا کوکسومو اورپه شدیریب گیزلی ناخیشلار سایاق منی قابارد
   اؤیله کی;
 جانی لرین بارماق ایزلری قاباردیلیر نسنه لرین اوستونده.

بوجان دامغالانمادان
تاپینمایاجاق هئچ بیر تانرییا!
دوداقلارینین بویاسینی روحسوز دوداقلاریما کؤچور.

آد وئر یاراتدیغینا
آد وئر
بیر باخیشینلا
داغینیق حوجئیره لری بیر یئره توپلاشان
                    "وارلیغا".