شعری از نگین فرهود

که صدایت را جا گذاشتی در اتاق عمل .

صدا را که از تن درآوردی

کلمه کلمه

ریخت روی تخت .

لب هام را کدام نخ  بخیه می زند به گلوت ؟!

کنار بزن پوستت را

عبورم بده از مهره های گردنت

ببینم زیبایی ات درد میکند .

اینجایم

اینجایم من

با پیچکی پیچیده دور انگشتم

که خطابش به توست ：

چه حنجره ی گودی داشتی برای ریشه هام .

چگونه بگویم

زنده ام

پوست خشکی دارد هوا

و من که بی صدا در تو شکل گرفته ام آویزانم از ابر

آویزانم مثل یک باران نگفته .

حرفی در استخوانم بریز

بریز در استخوان پوکم

آن هجای بلند بالا را

که بیاید

که نمی آید .

بگو

 نشسته ای

گلویت را ماهرانه می بافی

رج به رج

که شکافته بودند .

در را ببند

چنگ به تارهای صوتی ات بزنم

بنوازمت آرام آرام .