به فردا چای تعارف می کنم
به قبله ام آب
یکی نبات نشانم می دهد و
دیگری ناله های جاودانه در خانه ...

قفل است دهانِ آینه
و چشمِ باز
منی که در درخت
چنان / ایستاده ام
که برج ها به چشمانم
تکیه کرده اند ...

مانندِ قَطعیتِ درخت
می میری / تا زنده بمانی برای من
تا چشمه ای بزرگ
در چشمه ای بزرگ
غرق باشد ...

دلم می سوزد برای جهانی که
خسته در اتاقم نشسته است
دلم می سوزد
زیرا پرنده که می افتد
آمیزشم با گیاه / بهم می ریزد ... ...

مُعطلِ برف و
مُعطلِ صبحی برهنه
مُعطلِ آسمان
مُعطلِ فردای یک پنجره
که تکه تکه از لبانم بریزد و
در همین گیاهِ تنها
بتوانم
بوسه ات را ...
...

...