شعری از میثم ریاحی

"شهید"

مانندِ قَطعیتِ درخت

می میری      تا زنده بمانی برای من

تا چشمه ای بزرگ

     در چشمه ای بزرگ

                             غرق باشد

و اویم       

در پهلوهای مُعلق تو     

          چون گونه های کوه         اوج بگیرد

و مژه های شکسته ام همچنان

به احترام چهره ی تو

که حاصل یک بوسه بزرگ از خداوند است

و افقی سرخ برای پروانه           بلند باشد

تو      نه برای خلوت دندان هایمان

نه برای آن هزار و یک دریا

فصلی خوب

برای بازی کودکانی

فصلی که به گل ها

برای شکفتن      امنیت می دهد

به ناودان ها        برای باران  

                                    میدان

و به سرنوشت کرم ابریشم

                                  معنا

تنها تو  اعتراف می کنم که از چشمان گُم پیدایم می کند

تنها تو وادارم می کند که بر این سطرهای سنگ بریزم

و پلی آهسته از گردن کلمات

                                   به گیاهان بزنم

که میوه ی تن ات

شب اول تاریخ است

و دستانت         خشونتی نمناک

که خون قبیله ام را        آرام می کند و

پرندگان بیمار را

                     شفا می بخشد

مثل گل های قالی که سنگینی مرا تحمل می کنند

مرا به نام دردهای شیرین ات بپذیر و

پشت خوشه های گندم 

                              پناهم ده

تا راه باد

آهسته از کتف های من باز شود

                    ای آبی افتاده از آسمان

                                                 قرمز کم رنگ ....