حرف است
گلويت بريده باشد
حرف است
چشم نباشد و از دست_  زُل به آويز بيندازی
نايت مبارك است
...

دماپادا آورده است : غم بازگردد ، بر آن کس که ریشه ی تشنگیش به جا مانده است . واین خاستگاه شعر دیگر است . رنجی که در هستی شاعر ریشه دوانده و اصالتی که کلام شاعر دارد . ماحصل عزلت و رنج در زبان و اوراد کهن که در بستری نو به بار می آید ...

اولین باری که مخاطب اجباری را می خواندم بعد مدت ها بود که لذتی از خواندن کتاب شعر را حس می کردم . شاید مدت ها شعر جالب توجهی نبود تا بتوانم ساعت ها روی آن مکث کنم و هرچه بود گذری بر چشم و فراموشی از ذهن پر مشغله ی روزمره بود . اما مخاطب اجباری شمس را آشنا تر کرد و لذت خواندن متن در شمس چیزی بود که مرا پیگیر کارهای دیگر او می کرد و با راوی دوم شخص ، او بیش از پیش مرا به نوشته هایش نزدیک تر کرد ...