شعری از "مهران شفیعی"

حرف است
گلويت بريده باشد
حرف است
چشم نباشد و از دست_  زُل به آويز بيندازی
نايت مبارك است
_حرف به حرّاف‌ترين_
                  لال بميرد
   مسخ به آوازِ آخرش؛ 
 "فسخِ لاشه‌ی متمرد" (٭)
             كه تن والا بميرد
               حالا كه جان_
               از شكل، شكلِ ديگرش را
                  نشانم داد

حرف است 
نشانه از شب
نور به نقطه نگيرد_
             يك روزن است وقتی
   يك چشم می‌توان ديد
   يك نای می‌توان گفت
   يك جان كه ديگری‌ست
               حالا 
                   شايد درخت.

٭: پرويز اسلامپور