ای روز سنگین
نشسته بر گرده
کی شانه خالی کنم که بیفتی

ای روز چرخان
که هزار چتر را
رها در باد ...

از خاکی که با باد رفت و
کویر را تنها گذاشت
چند دانه جدا کنم
برای روزهای تنهام ...

در این تاریک
به خفاش‌هام کمی نور بپاش
در عمق من
سایه هم خود را به جا نمی‌آورد ...

من که خرده‌های صدا را از پشت بام جارو کردم
تا درخت بی‌طاقت رفتم
آوردم برگ‌های از نو را
و جرقه‌های صدای جارویم را آتش زدم ...