شعری از محمود فلکی

سلطنتِ خیال

آنجا برگی

و رودی که آن را می‌بَرَد

تا ژرفای غمگینِ یک خالی.

شاید برگ است

که رود را می‌برد

تا ژرفای گورِ خدایانی که

هرگز به دنیا نیامدند،

جایی که حرف

خود را از واژه آزاد می‌کند

جمله‌ها

فرو می‌ریزند

و سلطنتِ خیال آغاز می‌شود.