شعری از سهراب رحیمی

*

حرف ها

       در انگشتها

         می چرخد و

              در هجم هیچ

                         فرو می رود

فواره ها به دور آفتاب و

               دلتنگی های پلنگ

                                    کنار نقره

دندانش را در آب می ساید

                      و ناگهانی

                             سرخ می وزد

ازسبز پرنده

        تا نرمه های گوش

             از شکسته ی ابرو

                تا تیشه استخوان

                        سر در پیشانی فرو می رود

غلتان و شناور در کابوس

         از میان دریاچه های شمال

                    نه آمستردام می ایستد

                         نه استکهلم خیسم می کند

                               دیگر هیچ جا نمی روم

                                        همین جا می ایستم

                                                   تا بنویسمت

                                                        بر بیابانی

                                                         از شانه های تشنه ام.

 نگاه

    پشت کرکره شعله می کشد

       بخار، آتش می گیرد

           لبه ی خیس ایستگاه

                 غبار  استکان

                 و ترمینالی

                       از اصطکاک

تندیسی

        در تقاطع تمثیل

           گردباد کنار صندلی

                     چرخش انگشت

                            دور تشنگی

تا گم شوم

         پشت پلکهای تو

موجی که شب را

              روبروی دهان باز می کند