شعری از رباب محب

شش‌ پاره‌


1

نوشداروهایِ بعد از مرگِ سهراب
خوره‌های سررا وسواس می‌کنند


درسکوت‌هایِ پسِ سکوت
خم شده زنی
رویِ کوله‌بارِ چشم‌هایش



2

کبودِ آبیِ بنفش
نقشِ حباب‌هایِ غروب رویِ پوست
کتانِ پیراهنت،
خانه‌ای بر آب

اندوهِ کنه را انبوه می‌کند
در پیله.



3

در سکوت پیله‌ها
حباب‌ها سنگین‌اند.

به آیینِ باد و بوران
خم می‌شوی
بدنویسی‌ها
مردمک‌هایت را تنگ می‌کنند



4

کَنه‌ها
دردی دارند
انبوه
در پیله‌هایِ من.

کهنه‌ها
در تارهایِ کتانِ تنم
تک یاخته‌هایِ نخستین‌اند
بو می‌کشند
درزهایِ پیراهنم.

5


دو بالِ شکسته بر دوش می‌برد
تو اسبت را بران
پیاده کردنِ سوارکار
کارِ من نیست
من در دست‌هایِ پیرِ شعرم
آینه را محدود کرده‌ام.


در کمینِ خودم
با یادِ خال‌ها و خلخال‌هایِ مادرم. فرشته‌ای

6


سه نقطه
جائی از تنم
منم
بکارتِ زخمیِ خیالِ تو
خیره بر نقطه‌نقطه‌هایت
پشتِ بال‌بالِ مردمک‌هایت

: دهان خودش را خالی می‌کند:
نقطه بی نقطه! تنم و سه نقطه.