شعری از آیدا مجیدآبادی

آبی که از سر چشم هایم گذشت
سرگذشت بیقراری تو بود
آنگاه که خم شدی
و تک تک مهره هایت را
به نردبازی سرنوشت فرستادند
آفرینش دست هایت چند هفته بود
که به هفت ماهگی من نرسید؟
نگاهت قلمخورد کدام آیه بود
که به رخداد آینه نرسید؟
دراز می کشم
به افقی ترین رفتار
و جنینی ات را
در جنون ستاره ها به یاد می آورم
قداره ای که مشتری می کشد
تقدیر زهره را رقم خواهد زد.