داستانی از روناک سیفی

تیزآب

 

اولین ضربه شلاق توی دستم خورد، وقتی برای مانع شدن از ضربه جلوی صورتم گرفته بودم اما دومی به پایم خورد و زمین افتادم دردش مثل تیزآب در درونم چیزی را از ریشه کند و سوزاند و زخمی روی پای راستم گذاشت.

اوایل فقط سوز زخمش بود وبعد چند روز سیاه و کبود شد. می ترساندم ، رویش را با باند پیچیدم تا نبینمش ،شکل جانوری را دارد که زیر پوستم اسیر شده نه حرکتی داشت نه سر و نه چشم اما انگار زنده است و همه چیز را حس می کند . دردش از یک طرف ، دیدن ظاهر متورمش از طرف دیگر وحشت زده ام می کند . با کمترین احساس سرما و کوچکترین ضربه دردش به جانم می پیچد ، درد مهلک تیرمی کشد وبه همه جای بدنم می دود. مشکل می توانم قدم بردارم انگار یک تکه گوشت را با خودم حمل می کنم  با من آمیخته شده طوری که دیگر باید مواظبش باشم چون درد او درد من است می دانم به حرف هایم گوش می دهد با ترس لمسش می کنم ، احساسم را می فهمد چون حالا که نوازشش می کنم آرام گرفته . با پایم احساس غریبی می کنم حضورش مثل مهمان ناخوانده ای است که هر روز وقتی بیدار می شوم به ناچار باید ببینمش آنقدر این دید و نشست ها تکرار می شوند تا در یک جایی احساس می کنم دردها ، خنده ها ، حرف های مشترکی داریم .

دیشب وقتی تنها شدم باز تیر کشید ، می خواست بگوید من کنارت هستم . مانده ام اسمش را جه بگذارم که از ترشح یک درد بوجود آمده ، دردی که از من بوده و این موجود جزئی از من شده .کبودی  بد رنگ و شکلی که وقتی از خواب بیدار می شوم اول از هر چیز به او سر می زنم . نمی دانم این شتاب برای چیست ؟  می ترسم رفته باشد ؟ یا می خواهم از روی بدنم محو شده باشد .

امروز هم با همان رنگ و شکل دیدمش با این تفاوت آن زشتی ها به چشمم یک چیز عادی می آیند، حتی دردش هم .

هرچه بیشتر می گذرد به این مهمان ناخوانده بیشتر انس می گیرم تنها او است به حرفهایم گوش میدهد ، هر قدر که می پوشاندمش و به جانش غُر می زدم باز او بود که همیشه همراهم بود وقت پیاده روی توی هر مسیری ، بین ازدحام مردم ، وقتی با خودم حرفی می زدم یا گله گی می کردم او فورا ذق ذق می کرد .تقصیری هم ندارد اگر او اینجا روی پای من نشسته تقصیر از او نبود او زاده ی

یک درد بود واین در ذاتش است پس چه می توانست بکند ؟ او به خودی خود یک درد بود .

بعد از این مدت کم کم دارد رنگم را می گیرد و مثل من می شود تا جایی که در من حل شده . هم رنگ ، هم کلام ، هم حرف شده ایم . مرزی بین ما نمانده . تا آنجا که وقتی چیزی می گویم نمی دانم حرف من است یا او .

حالا که از خواب بیدار می شوم دیگر او آنجا نیست جایش را بی رنگ بی رنگ می بینم اما رد پایش را توی رگ هایم حس می کنم،

توی ذهنم و تک تک حرف هایم . حالا دلتنگ ان شلاقی هستم که روزی بی هوا به سر و رویم زده شد .