که دست ِ ابر ، شبی داس ِ ماه را بر داشت
که خون ِ تیره شب ِ رو سیاه را برداشت
که قطره قطره ی باران ، به بندبند ِ زمین
دوید و ، ریشه ی خشک ِ گیاه را برداشت
...