غزل هایی از سید محمدعلی رضازاده
نویسنده : سید محمدعلی رضازادهتاریخ ارسال : 29 اسفند 92
بخش : قوالب کلاسیک
1
که دست ِ ابر ، شبی داس ِ ماه را بر داشت
که خون ِ تیره شب ِ رو سیاه را برداشت
که قطره قطره ی باران ، به بندبند ِ زمین
دوید و ، ریشه ی خشک ِ گیاه را برداشت
درخت ، پای نفس های صبح ، روشن شد
مِهی غلیظ ، دل ِ صبحگاه را برداشت
زنی ضیافت ِ گیسوی خویش را وا کرد
و ماه از سر ِ لُختش کلاه را بر داشت ...
کنار ِ پنجره ، پروانه های پلک ِ چپَم
پرید و ، روسری ِ دل بخواه را بر داشت !
دوباره از سر و ، از گردن بلورینش
بهار آمد و شال و کلاه را برداشت ...
2
انگور ِ گريه هات شراب ِ که مي شوند ؟
کم گريه کن ، دو چشم ِ تو ، آب ِ که مي شوند؟
لبخند هاي رنگ ِ انار ِ تو سهم ِ کيست ؟
جز من ، نگاه هات خطاب ِ که مي شوند ؟
شب ها به سمت ِ پنجره ي کيست ماه ِ تو
اصلا بگو که چشم ِ تو خواب ِ که مي شوند؟
گل هاي روسري ِ تو عطر ِ چه مي دهند ؟
گيسوي ِ تو قرين ِ گلاب ِ که مي شوند ؟
پس ساقه ي بلوري ِ دست ات ميان ِ راه
درگير ِ بازوان ِ جناب ِ که مي شوند ؟
گنجشک هاي شهر ِ شلوغ ِ زبان ِ تو
همصحبت ِ سوال و جواب ِ که مي شوند ؟
ديوانه مي شوم ، عصبي مي شوم بگو
لب هات وقت ِ بوسه مجاب ِ که مي شوند ؟!
| لینک کوتاه : |
چاپ صفحه
