تو سهمی از نفسی بودی
كه می‌كشيدم و می‌دانستم
از من دريغی

تو سهمی از هوا
كه شكل ريه‌هايم را
به دست‌های بسته‌ی تنهايم ...

ای کاش
سراسیمه شوند
لباس های سفید
و اطمینان متروکی
که مرا سپری کرده است.
رگه های گریه
نگاه را انبوه
و کنایه ...

...