بوی پوستِ تو منهای عطرت
بوی باران بر آجرهای عمارتی قجری‌ست
که بر تراسش بوسیدمت
پیش از آنکه به دنیا آمده باشی
خاتونِ خرامان به خیابان‌های تهران ...

به درون بخواندم صدفی شرجی
ریشه ‌دهد عضلاتم بر دنجی عمیق
که شاتوت‌ها را در کندواش جمع کرده است ...

با سرانگشتان خلوت
در نیم‌روزِ شناور به دالانِ پوست
سایه از تقاطع کتف و گونه عبور کند تا نیم‌پلکِ کوتاهی بر انعکاس آفتاب
کهربا نشوم تردید می‌کنم به تنم ...